Drífa, dreyra þakin
Dynfari, ber andlit mitt
Nöpur, dimm nóttin

Ber að líta, minn bróðir
Ei lengur bíður dauðans
Holdið kyrrt, augun stillt
Gæddur lífi ei meir

Ég hníg niður
Og horfi til himins
Öskra, ákalla
Til einskis, til tómsins

Leynist von í myrkviði eilífðarinnar?
Leynist ljós í helli fáfræðinnar?

Vonarglæta, þó aðeins augnablik
Augnablik hlýju, tærleika...

Líkið stífnar
Tárin þerrast
Augun ljúkast upp
Og augnablikið líður hjá...

Aftur rís, þó harmi sleginn
Úrkula vonar, geng enn
Til einskis, til tómsins

Rofar til sólar
Örmagna, frosin sál
Blínir á ljósið
Nei. Mín bíður dauðinn.